Za tydzień rozpoczynam swoją pierwszą w życiu prawdziwą podróż. Wyjeżdżam z Polski na co najmniej pół roku. Im bliżej jestem terminu wyjazdu, dopada mnie jednak nie podekscytowanie, lecz nostalgia. Wszyscy dookoła zazdroszczą podróży, ale jednocześnie pytają, czy mi nie smutno tu tak tego wszystkiego zostawiać. "Cholera wie. Co będzie to będzie." - odpowiadam. Jestem jednak przekonany, że to dobra decyzja. Jednocześnie przypominam sobie, po co to robię - i zamieszczam to dla Was w tym poście.
W poprzednim poście zawarłem myśl, że maska psychologiczna jest nam w większości przypadków niepotrzebna. Więcej tracimy, aniżeli zyskujemy, zakładając ją na siebie. Nie wszyscy jednak z miejsca zgodzą się z tym faktem. Dlatego też, rozszerzam temat - znajdując aż 5 konkretnych przykładów na sytuacje, w których maska tylko nam szkodzi.
Większość z nas (często nieświadomie) posiada nawet po kilka, kilkanaście wersji siebie. Każdą z nich staramy się ukazywać w innej sytuacji, zależnie od tego, z jakimi ludźmi i w jakich okolicznościach mamy kontakt. Ta persona, czyli maska psychologiczna którą przybieramy na siebie by uzyskać kompromis między swą jednostką a społeczeństwem 2, stała się na tyle powszechna, że dla większości z nas jest ona już nieodłącznym elementem naszej garderoby - i nie wyobrażamy sobie wyjść bez niej z domu.
Gdy ktoś za granicą spyta mnie jakie jest nasze narodowe hobby, z przyjemnością odpowiem: narzekanie. Nikt na świecie nie narzeka tak bardzo jak my. Wiedziałem o tym zawsze, ale nigdy nie przykuwałem do tego specjalnej uwagi. Uważałem to za coś normalnego. Dopóki nie poznałem ludzi z innych krajów. Inne narodowości jakoś potrafią normalnie żyć bez narzekania. BEZ NARZEKANIA! Jak oni tak mogą? =)